In het casusarchief van Omdenken kwam ik een interessant verhaal tegen over een modelverpleegkamer. Hierin wordt beschreven dat een directeur van een verzorgingshuis door onfortuinlijke omstandigheden opeens zelf gebruiker wordt van een van de ingerichte modelverpleegkamers. Als resultaat kwam hij met 26 fundamentele verbeterpunten voor de ruimte en de organisatie er omheen die geleid hebben tot een totaal herontwerp van de kamer.
Is het niet frappant dat dit ontwerpen van ruimtes en processen in eerste instantie dus toch niet vanuit de beleving van de gebruiker gedaan werd? In het emotioneel programma van eisen staat juist de beleving van alle gebruikers centraal, van verpleegkundige tot patiënt en van bestuurder tot bezoeker.
